Aς βοηθήσουμε αν μπορούμε.

Φ. Φ. Κόπολα.  "η συνομιλία".

Ο Χάκμαν, παρακολουθεί τον ύποπτο. Κρυφακούει. Καί ηθελημένα, ακούει καί τον διάλογο ενός ζευγαριού πού κάθεται κοντά στον ύποπτο.

Το ζευγάρι σχολιάζει γιά κάποιον πού κοιμάται ρακένδυτος, σε ένα διπλανό παγκάκι.

Κάποια στιγμή, ο άντρας ή η γυναίκα, δεν θυμάμαι, λέει:

"Κάθε φορά πού βλέπω έναν τέτοιον άνθρωπο, σκέφτομαι ότι κάποτε ήταν καί αυτός παιδί. Καί είχε μία μάνα καί έναν πατέρα πού το αγάπαγαν καί έκαναν όνειρα".

Από τις σκηνές πού δεν σβήστηκαν από την μνήμη μου.

Τι συνέβη σε αυτούς τούς ανθρώπους? Πού στράβωσε το πράγμα? Πόσο εύκολο είναι κάτι να πάει λάθος?

Καί μείς? Μιά παρείτσα δεν είμαστε εδώ μέσα?

Καί δεν έχουμε γράψει posts γιά την σημερινή μας κατάντια? Γιά το πού καί πως πάμε?

Όποιος από μας μπορέσει, να μία καλή ευκαιρία γιά κάτι λίγο:

"την Κυριακή 22/02/2009 και τις ώρες 10:00 - 17:00, στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών, στη Λεωφόρο Πανεπιστημίου, στάση μετρό Πανεπιστήμιο (γραμμή 2), συγκέντρωση ανθρωπιστικής βοήθειας, και πιο συγκεκριμένα, υποστρώματα και υπνόσακους, για τους άστεγους της Αθήνας."

http://theoulini.blogspot.com/2009/02/blog-post_18.html