Γράψε και εσύ μια ευχή.

Kαλές γιορτές σε όλους, μαζί με αυτούς πού αγαπάτε!

Καλή χρονιά, χωρίς bugs,crash, errors, apostrakismous, zardinieres, dakrigona.

Άντε, καλά να περάσουμε καί το 2009, βρε linuxοπαρέα :)

====

the hamster's is out there

http://hamster.tuxhost.gr/

Χρόνια Πολλά & καλά.
Χρόνια πολλά & ευτυχισμένα.
Χρόνια Πολλά με αγάπη & κατανόηση για όλους.
Χρόνια Πολλά με υγεία.
Χρόνια Πολλά όπως αγαπάτε.

Εύχομαι το 2008 να πάρει μαζί του την ελλάδα και τους έλληνες του σήμερα και το 2009 να φέρει άλλους.

Χρόνια πολλά καλη χρόνια...η καινούρια χρονιά να φέρει στον καθένα μας και να πραγματοποιήσει αυτό που ο καθένας μας επιθυμει...ότι και αν είναι αυτό(μέσα σε νόμιμα πλαίσια φυσικά....χαχαχαχα)....!!!!!Καλη χρονιάααααα!!

Life is what you make it....So make it funky!!!

Ελπίζω το 2009 να μας χαρίσει ακόμα περισσότερες εμπειρίες και ωραίες στιγμές(ακόμα και αν ξεπερνάν τους νόμους :P ) πολύ υγεία και πολλά λεφτά!!!

Kaltsinho]Ελπίζω το 2009 να μας χαρίσει ακόμα περισσότερες εμπειρίες και ωραίες στιγμές(ακόμα και αν ξεπερνάν τους νόμους :P ) πολύ υγεία και πολλά λεφτά!!!

Τι να σκεφτώ τώρα.......;)
Life is what you make it....So make it funky!!!

Να σας ευχηθώ με την σειρά μου να έχετε υγεία, καλή διάθεση για να πραγματώνετε αυτά που επιθυμείτε, έρωτα για να πετάτε στα σύννεφα και να μην ξεχνάτε να νιώθετε και να είσαστε πολύχρωμοι, γιατί δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να σκεφτόμαστε γκρίζα.
Χρόνια πολλά παιδιά, να είμαστε καλά εδώ και να τα λέμε.. :)

Είδα στον ύπνο μου πως ήτανε Χριστούγεννα. Όχι τα φετινά, ούτε τα περασμένα. Αλλά, σαν νάταν τα Χριστούγεννα ενός χρόνου που κάποτε θα έλθει από το μέλλον. Και ο Χριστούλης, λέει, αποφάσισε για κείνη τη χρονιά να γεννηθεί σ΄ άλλο πλανήτη, μακρινό.
Ε, δε θα το πιστέψεις μα ήμουν κι εγώ εκεί ...
Περπατούσα στους χιονισμένους δρόμους μιας άγνωστης πόλης, και σαν κάτι να έψαχνα να βρω, στα σπλάχνα ενός άγριου πολικού χειμώνα. Γύρω μου, μοναχικές φιγούρες διάβαιναν τον ίδιο δρόμο, άνθρωποι σκυφτοί και δύσκαμπτοι, με το βλέμμα τους προσηλωμένο στη παγερή λευκότητα του χιονιού.

Κ ενώ τα σαγόνια μου κροτάλιζαν από το κρύο, ένιωθα τα πόδια μου να βουλιάζουν μες στο χιόνι και τα βήματά μου όλο και πιο βαριά να γίνονται. Για να ζεστάνω λίγο τα ξυλιασμένα χέρια μου τα είχα χωμένα βαθιά μέσα στις τσέπες του καινούριου μου μπουφάν, του παραγεμισμένου με πούπουλα χήνας.
Κάποτε, ο δρόμος μ΄ έβγαλε σε μια πλατεία, όπου στο κέντρο της, είδα μια φάτνη λουσμένη σ΄ ένα αμυδρό, γαλάζιο φως και στάθηκα εκεί, λίγο πιο πέρα, ξαφνιασμένη από το απερίγραπτο θέαμα, και τη κοιτούσα.
«Μια φάτνη αληθινή ... ω, μα ναι, αληθινή ... Να και ο Ιωσήφ, και η Μαρία, και το θείο νεογνό!»
Το θείο βρέφος μόλις έχει γεννηθεί. Το μικρό κορμάκι του είναι μελανιασμένο από το κρύο και το κλάμα του αδύναμο, ίσα που ακούγεται .Η Μαρία, πεσμένη στα γόνατα το κρατάει σφιχτά στην αγκαλιά της και κλαίει απελπισμένα, σα να φοβάται πως δεν μπορεί να προστατέψει το μωρό της από ένα κόσμο τόσο παγωμένο. Ή, σα να ψυχανεμίζεται ότι κρατάει στα χέρια της το γιο της τον εσταυρωμένο.
Λίγο πιο πέρα, ο Ιωσήφ, μάταια προσπαθεί ν΄ ανάψει ένα δεμάτι νοτισμένα ξύλα.
Τότε παρατηρώ πως λείπουνε τα βόδια από τη φάτνη, εκείνα που με την ανάσα τους ζεσταίνουν κάθε χρόνο τον μικρό Χριστούλη. Παράξενο μου φαίνεται. Κοιτάζω ολόγυρα και το βλέμμα μου, λέει, διαπερνά το πηχτό σκοτάδι του ουρανού. Φτάνει στην απέναντι άκρη του δρόμου, κι εκεί, σα να ξεχωρίζω τέσσερα ή πέντε ζωντανά να προσπαθούν να πλησιάσουνε στη φάτνη με βήματα αλλόκοτα, σαν νάναι μεθυσμένα. Δυο βήματα μπροστά, ένα πίσω, παραπατάνε δεξιά, αριστερά, τρεκλίζουν, πέφτουν, ξανασηκώνονται και πάλι απ΄ την αρχή. Ω Θεέ μου, ποτέ τους δεν θα φτάσουν!
Είναι κι αυτός ο ουρανός που μου πλακώνει τη ψυχή! Τόσο σκοτεινός, γυμνός από αστέρια. Ούτε καν της Βηθλεέμ το άστρο το υπέρλαμπρο. Και οι άγγελοι δεν κατέβηκαν απόψε να ψάλλουνε τα «Ωσαννά» τους.
«Και να δεις», λέω με το νου μου, «πως τούτη τη χρονιά, ούτε και οι μάγοι θα έλθουν με τα δώρα».
Έτσι κατάλαβα, πως ο Χριστούλης, τη νύχτα εκείνη, θα πέθαινε από το κρύο. Κι άρχισα να ψάλλω το «δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία», μα τίποτα δεν άλλαξε. Κρίμα! Και τότε σκέφτηκα, «μήπως να τον σκέπαζα με το καινούριο μου μπουφάν;» Μα ήταν τόσο τσουχτερό το κρύο ... Εκείνος, του χρόνου ίσως γεννηθεί ξανά, ενώ εγώ ...
Αλλά, εκείνη τη στιγμή, στο σημείο ακριβώς που ο μεγάλος δρόμος διασταυρώνεται με το σκοτάδι, βλέπω να έρχονται αστραφτεροί οι μάγοι με τα δώρα. Απίστευτο! Κι εύχομαι, τουλάχιστον για τούτη τη χρονιά, να έχουν φέρει καμία κουβερτούλα ...
Α, μπα! Τα ίδια δώρα κουβαλάνε. Σμύρνα, λιβάνι και χρυσό. Τους κοιτώ καθώς πλησιάζουνε αγέρωχοι και πάνε για τη φάτνη, να προσκυνήσουν του Θεού τον γιο.
Πρώτος περνάει ο Μελχιόρ. Στα χέρια του κρατάει ένα πανέρι σμύρνα. Με κοιτάζει μοχθηρά, ενώ μέσα στο πανέρι του βλέπω να κουλουριάζονται, ανάμεσα απ΄ τα σμύρνα, φίδια μικρά, με κεφάλια δυσανάλογα μεγάλα, που όλο και πιο μεγάλα γίνονται, τόσο, που έχω την αίσθηση ότι θα εκραγούν και θα χυθεί ο εγκέφαλός τους έξω απ΄ το κρανίο. Απ΄ το φαρμακερό τους στόμα μπαινοβγαίνουν απειλητικά οι διχαλωτές τους γλώσσες.
Πίσω του ακολουθεί ο Βαλτάσαρ που ούτε καν γυρίζει να με δει. Μέσα στο πελώριο πανέρι του καίει παράξενα λιβάνια και είναι γεμάτο άσπρες, μαύρες σκόνες, μπουκαλάκια, σύριγγες, κουτάλια. Το βλέμμα του χαμένο στο κενό και η ψυχή του ξεχασμένη σ΄ άλλο κόσμο.
Μα ο γέρο Κασπάρ, στα χέρια του κρατάει αληθινό χρυσάφι. Κρατάει ένα δίσκο ολόχρυσο που ... Να, περνάει τώρα από μπροστά μου, χαμογελάει καλοκάγαθα, λέει, merry christmas και μου κλείνει πονηρά το μάτι. Και τότε ... ω Θεέ μου! Βλέπω να λαμποκοπάει εκεί, στο δίσκο επάνω, μια βόμβα ολόχρυση, από κείνες που οι άνθρωποι τους έχουν αποδώσει υψηλή νοημοσύνη.
Βγάζω μεγάλες, σπαραχτικές κραυγές. «Βοήθεια, βοήθεια, οι μάγοι θα σκοτώσουν τον Χριστούλη». Μα οι άνθρωποι δεν ακούνε τις κραυγές μου. Με προσπερνούν σκυφτοί, κουκουλωμένοι, χωμένοι στα ζεστά τους πανωφόρια και στα γούνινα σκουφιά τους.
«Άνθρωποι βοήθεια», τους εκλιπαρώ εγώ, «βοήθεια, θα σκοτώσουν το Χριστούλη κι ύστερα, αλίμονο, ποιόν θα σταυρώσουμε εμείς και ποια Ανάσταση θα προσδοκάμε ...» Αλλά και πάλι, δεν με άκουγε κανείς.
Τότε, μέσα από το πλήθος των ανθρώπων που έσερναν μονότονα κι αργά τα πόδια τους στο χιόνι, είδα να ξεχωρίζει ένα μικρό παιδάκι, έξι-εφτά χρονών. Ήταν μαύρο, ρακένδυτο και περπατούσε ξυπόλητο στο χιόνι. Έτρεμε. Νομίζω πως με κοίταξε για μια στιγμή κι ύστερα έτρεξε στη φάτνη, έπεσε στης Μαρίας την αγκαλιά και με το κορμάκι του σκέπασε το θείο βρέφος. Η Μαρία το χουχούλιασε στο στήθος της κι εκείνο, να το ζεστάνει μαζί με το δικό της το παιδί
Βούρκωσαν τα μάτια μου. Αχ, να μπορούσα να τους σκέπαζα και τους τρεις με το μπουφάν μου ...
Μα έκανε τόση παγωνιά ...
Άλλωστε, κείνη τη στιγμή, με βήμα αργό κι επίσημο, είδα να ζυγώνουνε τη φάτνη και οι μάγοι με τα ζοφερά τους δώρα. Έριξαν μέσα εκεί μια βιαστική ματιά και είδαν ένα γέροντα να προσπαθεί ν΄ ανάψει ένα δεμάτι νοτισμένο ξύλα. Είδαν και μια γυναίκα να κρατάει στην αγκαλιά της ένα νεκρό παιδί. Έξι-εφτά χρονών, μαύρο και ρακένδυτο.
«Δεν είναι τούτος ο μεσσίας», είπαν και συνέχισαν το δρόμο τους, παίρνοντας και τα δώρα τους μαζί.
Τότε, έβγαλα κι εγώ τα χέρια από τις τσέπες κι έτρεξα στη φάτνη να δω τον νεογέννητο Χριστό, μα ήταν ακόμη σκεπασμένος με το άψυχο κορμάκι του μαύρου, ρακένδυτου παιδιού. Σήκωσα στα χέρια το παιδί, να το αποθέσω στ΄ άχυρα επάνω κι είδα το βρέφος από κάτω γαλήνιο να κοιμάται. Ύστερα, έβγαλα το μπουφάν μου και το σκέπασα.
Κάποιος από τους περαστικούς με ακολούθησε κι άφησε πάνω απ΄ το μπουφάν μου το γούνινο σκουφί του. Ένας άλλος, άφησε το πανωφόρι του, άλλος τα γάντια, άλλος τη μία κάλτσα του κι άλλος το κασκόλ του. Και μαζεύτηκαν τόσοι πολλοί άνθρωποι μέσα στη φάτνη, που απ΄ το ζεστό τους χνώτο, γύρω-γύρω άρχισαν να λιώνουνε τα χιόνια.
Κι έτσι, έζησε ο μικρός Χριστούλης!
Κι εμείς, κρατήσαμε ζωντανή για μια φορά ακόμη την ελπίδα μιας Ανάστασης.
Εμείς ... ναι, εμείς ... Όχι όμως και το νεκρό παιδί που μας τη χάρισε. Για κείνο, πέρα από τη Σταύρωση, τίποτα δεν υπήρχε.
Εκτός και αν ... δε ξέρω ... ίσως, αν έβγαζα νωρίτερα τα χέρια από τις τσέπες κι αν έριχνα πάνω στο κορμάκι του το καινούριο μου μπουφάν ...
Μπα, δε βαριέσαι ... άλλωστε, ένα όνειρο ήτανε μονάχα.
Όταν ξύπνησα, ήξερα πως όλα τούτα που είδα στ΄ όνειρό μου, έγιναν σ΄ άλλο πλανήτη, μακρινό.
Ναι, βέβαια, με τίποτα δεν θα μπορούσε να ήταν ο πλανήτης Γη εκείνος ...
Ή μήπως ήταν?

Y.Γ: Οκ, δεν ειναι ακριβως ευχη, μα.....

Ουτε & δικο μου ειναι & το κειμενο. Δε γνωριζω την ακριβη πηγη του. Μου το ειχαν στειλει παληοτερα....

Εύχομαι οι ανθρωπότητα να κάνεις ένα καλό βήμα (άλμα) μπροστά. Να έρθει σύντομα η μέρα που οι άνθρωποι να είναι άνθρωποι, να νοιάζονται για ότι υπάρχει δίπλα τους (συνάνθρωποι, περιβάλλον, ζωικό βασίλειο) με αξίες, ιδανικά και να πάψουν να είναι κτήνοι, κυνηγώντας χρήμα και δόξα. (με κούρασε ποια το ψέμα και η εκμετάλλευση τους)

Εύχομαι σε όλους σας ΧΑΡΟΥΜΕΝΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ (όπως και αν τις πιστεύει ο καθένας σας)

:-) :-) :-) :-) :-) :-)

Εύχομαι οι ανθρωπότητα να κάνει ένα καλό βήμα (άλμα) μπροστά. Να έρθει σύντομα η μέρα που οι άνθρωποι να είναι άνθρωποι, να νοιάζονται για ότι υπάρχει δίπλα τους (συνάνθρωποι, περιβάλλον, ζωικό βασίλειο) με αξίες, ιδανικά και να πάψουν να είναι κτήνοι, κυνηγώντας χρήμα και δόξα. (με κούρασε ποια το ψέμα και η εκμετάλλευση τους)

Εύχομαι σε όλους σας ΧΑΡΟΥΜΕΝΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ (όπως και αν τις πιστεύει ο καθένας σας)

:-) :-) :-) :-) :-) :-)

Χρόνια πολλά σε όλους!
Στο νέο έτος 2009 εύχομαι οι άνεργοι να βρούν δουλειά (από αυτό ξεκινούν όλα), όσοι είναι μόνοι να γίνουν διπλοί (όχι σε μέγεθος!), και όσοι έχουν προβλήματα με την υγεία τους, να πέσευν σε καλό-και με μπέσα-γιατρό (και όμως υπάρχουν!).

Χρόνια πολλα, καλές γιορτές και ευτηχισμένο το νέο έτος.

Καλή χρονιά χρονιά σας εύχομαι παιδιά,χρονιά πολλά...με αρκετό linux,linux,linux το 2009 :)

και μέχρι του χρόνου πάλι μαζί :)

--------------------