Δεν μπορεί να μην σας έχει συμβεί , και να μου το πείτε δεν θα σας πιστέψω . Κάπου εκεί στα δέκα έντεκα όλοι το έχουμε νιώσει . Το πρώτο σκίρτημα , το πρώτο πέταγμα της καρδιάς , όπως τόσο ποιητικά μπορεί κάποιος να πει . Είναι η ηλικία που γίνεται η πρώτη πονηρή ματιά από την συμμαθήτρια σου στο σχολείο , ένα εντελώς τυχαίο και αθώο χάδι σε σημείο που δεν επιτρέπεται πάνω στο παιχνίδι , η δυσκολία να πεις έστω και μια λέξη , και κάποιες άλλες φορές ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο . Σίγουρα τα νιώσαμε όλα αυτά , σίγουρα τα ζήσαμε , και σίγουρα θυμόμαστε πόσο ωραία και πόσο όμορφα ήτανε .
Ξαφνικά έρχεται μια στιγμή στην τόσο απλή παιδική ζωή σου που σταματάς να μιλάς συνέχεια για ομάδες , για αυτοκίνητα , για το ποδόσφαιρο και θες να μιλάς και για τα κορίτσια . Εντελώς αναπάντεχα αρχίζεις να σχολιάζεις την εμφάνιση του ενός ή του άλλου κοριτσιού . Πως είναι αυτή , πως είναι η άλλη , πόσο όμορφη είναι η παράλλη , να πλακώνεσαι με τον φίλο σου γιατί τόλμησε να κοιτάξει την δικιά σου (που μόνο εσύ ήξερες ότι είναι δικιά σου ενώ αυτή δεν είχε ιδέα) . Αθώα , αλλά πάνω από όλα απλά και όμορφα .
Βέβαια υπήρχανε και περιπτώσεις που το πράγμα κατέληγε αλλού . Για να ακριβολογούμε μάλλον άρχιζε από αλλού και κατέληγε να είσαι στον τοίχο τιμωρία στο ένα πόδι γιατί όταν αρχίζεις να σε ενδιαφέρουνε τα διάφορα μέρη του σώματος του άλλου φύλου δεν σταματάς στις συμμαθήτριες σου , αλλά κάνεις και την υπέρβαση με τις δασκάλες , και εκεί τα πράγματα είναι ζόρικα . Θα έλεγα πολύ ζόρικα . Ειδικά αν στην όλη φάση εμπλέκεται και ένας Πιπίκος .
Το σχολείο μας , λόγω του ότι ήτανε σε χωριό της παραμεθορίου , άλλαζε συχνά δασκάλους . Πολλές φορές μέσα στην ίδια χρονιά υπήρχε περίπτωση , αρκετά συχνά μπορώ να πω , να ξεκινήσει ένας δάσκαλος μια τάξη και στα μισά της χρονιάς να τον αντικαθιστά κάποιος άλλος . Το καλό στην υπόθεση ήτανε ότι πάντα είχαμε νέους σε ηλικία δασκάλους και δασκάλες . Ειδικά αυτό που μας ενδιέφερε ήταν οι δασκάλες . Ερχόντουσαν να κάνουνε το <<αγροτικό>> τους μόλις είχανε πάρει το πρυχίο τους . Στην φοβερή ηλικία των εικοσιπέντε και ίσως και λίγο παραπάνω χρονών .
Σε μια από τις τάξεις του Δημοτικού είχαμε μια πολύ όμορφη δασκάλα . Είχε έρθει στα μέσα της χρονιάς αντικαθιστόντας την παλιάρκουδα . Τώρα θα μου πείτε ποια ήταν η παλιάρκουδα . Εκείνη την χρονιά μας ξεκίνησε ένας νέος δάσκαλος . Ο κύριος Σπύρος . Το παληκάρι ήτανε φοβερό . Όταν λέμε φοβερό το εννοούμε . Με ύψος περίπου τα δύο μέτρα και με τόση πολύ τρίχα πάνω του , που εύκολα υπέθετες ότι πήγαινε για αρκούδα και βγήκε άνθρωπος . Το Φεβρουάριο μας άφησε για να πάει σε άλλο βουνό , και μας ήρθε η κυρία Στέλλα . Ένα παιδί φοβερό , γυμνασμένη , δυνατή , πανέμορφη . Με πλούσια καστανά μαλλιά και υπέροχα μάτια . Το ότι ήταν όμορφη δεν το λέγαμε μόνο εμείς , αλλά και διάφοροι γονείς που ερχόντουσαν στο σχολείο να μάθουνε και καλά πως πάει ο κανακάρης τους . Εκείνο που είχαμε διαπιστώσει ήταν ότι οι πατεράδες σπεύδανε να μιλήσουνε με την κυρία Στέλλα παρά η μαμάδες . Οι πατεράδες ερχόντουσαν γιατί σπάνια είχαν την ευκαιρία να τους μιλήσει μια εικοσιπεντάχρονη καστανομάλλα δασκάλα από την Θεσσαλονίκη που έκανε τα χρόνια της στην παραμεθόριο που βρισκόμασταν . Είμαι πλεόν σίγουρος ότι θα πρέπει να έσπαγε τρελή πλάκα . Να βλέπει χωριάτες με βουνιές στις γαλότσες να προσπαθούνε πριν μπούνε στο σχολείο να στρώσουνε φτύνοντας τους θάμνους που είχανε για μαλλιά στα κεφάλια τους . Άσε τα μουστάκια τι φτύσιμο είχανε φάει .
Οι μαμάδες δεν ερχόντουσαν και πως να το κάνουνε άλλωστε , γιατί για να λέμε την αλήθεια τώρα ήταν πολύ άδικη η σύγκριση με την δασκάλα . Τις έκανε να χαζεύουνε το ντυσιμό της , το χτένισμα της . Επίσης τις πλάκωνε στο λέγειν και τις έκανε αλοιφή , την βλέπανε με τις φουστίτσες της τα μαλλιά περιποιημένα , τα νύχια βαμμμένα …μοντέλο κανονικό . Τι να κάνουνε και αυτές το βουλώνανε και μουρμουράγανε μόνες τους βρίζοντας την ατυχία τους να έρθει αυτή τη φορά δασκάλα και όχι δάσκαλος , σαν το κύριο Δημήτρη που είχε έρθει πριν δύο χρόνια . Μέχρι και στην εκκλησία έψελνε ο τύπος . Πάω στοίχημα ότι της είχε κολάσει όλες … έτσι ψηλός και ομορφάντρας που ήτανε.
Την άνοιξη η κυρία Στέλλα το παράκανε λιγάκι με τις φούστες . Ειδικά μια μέρα είχε βάλει μια άσπρη κοντή και όπως καθότανε σταυροπόδι και λίγο πλάγια είχαμε θέα σε κάτι πολύ αποκαλυπτικό . Τα μπούτια της κυρίας Στέλλας . Μιλάμε ήταν ότι πιο ωραίο είχαμε δει σε μπούτι και είχαμε πάθει πλάκα . Μας είχε βάλει και καλά διαγώνισμα και είχε ανοίξει ένα δικό της βιβλίο και διάβαζε περιμένοντας να περάσει η ώρα . Είχε ξεχαστεί με το διάβασμα και είχε χαλαρώσει την στάση της πάνω στην καρέκλα . Ημουν ο πρώτος που το σκέφτηκα , αν και αργότερα έπρεπε να πλακώσω δυο τρεις γιατί διεκδικούσαν την ιδέα .
Στην γωνία είχαμε έναν κουβά για τα σκουπίδια . Εκεί ξύναμε και τα μολύβια μας . Το σχέδιο απλό , πάω στον κουβά κάνω ότι ξύνω το μολύβι και με τρόπο παίρνω μάτι τα μπούτια της κυρίας Στέλλας . Έτσι και έγινε . Με ύφος σοβαρό σαν μόλις να είχα βρει την λύση σε όλες τις ερωτήσεις του διαγωνίσματος , αλλά και με την σωστή δόση αγανάκτησης με το γεγονός ότι τώρα βρήκε να μου σπάσει η μύτη , κατευθύνθηκα στον κουβά .
Όπως πήγαινα πήρα γεύση , στα κλεφτά , του τι θα θα δω μόλις φτάσω , είχα πάρει την απόφαση να ξύσω το μολύβι μου πολύ καλά κανοντάς το πολύ μυτερό . Έφτασα λοιπόν στον κουβά και ξεκινάω την κίνηση να βάλω το μολύβι στην ξύστρα , ρίχνοντας βέβαια και κλεφτές ματιές στα μπούτια της κυρίας Στέλλας . Στα μισα της κίνησης κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά , κάτι ήταν λάθος , πολύ λάθος … και εκείνη την στιγμή συνειδητοποιώ ότι δεν έχω πάρει μαζί μου ούτε μολύβι ούτε ξύστρα …!!!
Ήμουν πολύ ενθουσιασμένος με την ιδέα μου και το τι θα δω που το ξέχασα εντελώς . Δεν είχα και τίποτα άλλο να κάνω έχωσα τον δείκτη μου μέσα στην γροθιά του χεριού μου και άρχισα να το …ξύνω . Όσοι με είδανε κατσαλάβανε τι είχε γίνει και αρχίσανε να γελάνε . Από τα γέλια ξύπνησε και η κυρία Στέλλα . Τα είδα όλα όπως έκανε να σηκωθεί για να επιβάλλει την τάξη , όλα όμως …. δεν μπορώ να σας περιγράψω με τι ταχύτητα έξυνα το δαχτυλό μου . Με την καρδιά στην τσέπη περίμενα να ξανακάτσει η κυρία Στέλλα για να καθίσω και εγώ . Κάποια στιγμή αποφάσισα να κάτσω και τότε ήταν που Πιπίκος με κάρφωσε .
<<Κυρία , κυρία … δεν έχει μολύβι ..δεν έχει μολυβι σηκώθηκε για να δει την φούστα σας>>
Δεν θέλω να σας περιγράψω τι έγινε , ίσως κάποια άλλη φορά . Το αποτέλεσμα ήταν δύο κατακόκκινα αυτιά και όρθιος στην γωνία του τοίχου . Πάντως ο Πιπίκος το πλήρωσε συτό , το πλήρωσε ακριβά…
Μια άλλη φορά όμως…
