Σβέρκωμα ...

g.b | Δευ, 02/21/2011 - 23:00 | 12' | 0

Το τράβαγε ο οργανισμός του …

Το ότι ήμασταν άτακτα παιδιά στο σχολείο ήταν αδιαμφισβήτητο γεγονός , είχαμε την αταξία στο αίμα μας που λένε . Καθημερινά οι σκανταλιές μας ήταν τόσες πολλές που σταματούσαμε από το μεσημέρι να τις μετράμε . Αν μπορούσε κάποιος να μας δει από απόσταση θα έβλεπε μια χούφτα παιδιά να κάνουνε τις πλάκες τους . Αν πλησίαζε πιο κοντά θα έβλεπε ότι οι ενέργειές μας είχαν αρχή μέση και τέλος , κάτι σαν λειτουργία βάση σχεδίου , όπως το λέγαμε εμείς τότε . Τα περισσότερα σχέδια μας ήταν απλά , διακρίναμε και εμείς στην απλότητα ομορφιά κια χάρη . Άλλα πάλι ήταν πολύπλοκα με άγνωστη κατάληξη , είτε για εμάς που κάναμε τις αταξίες είτε για αυτούς που υποφέρανε από εμάς .   Ένα  παράδειγμα πολύπλοκου σχεδίου ήταν  οι σβερκιές στον Πιπίκο . Ήταν πράγματι μοναδικό σχέδιο σε σύλληψη και εκτέλεση . ας το δούμε από λίγο πιο κοντά , νομίζω ότι αξίζει τον κόπο . 
 

 

Το δημοτικό  σχολείο που πηγαίναμε ήταν ένα αρκετά ευρύχωρο κτίριο . Χτισμένο περίπου το 1976 , από μακρυά φαινότανε σαν ένα ορθογώνιο κουτί πεταγμένο σε ένα χωράφι . Είχε δύο ορόφους με αρκετούς κοινόχρηστους χώρους , όπως γυμναστήριο και αίθουσες για εφαρμογές εργαστηρίων . Το χημείο όπως λέγαμε . Εκεί έμαθα για τα ρινίσματα σιδήρου και το πως τα ομώνυμα απωθούνται και ταετερόνυμα έλκονται . Τα παιδικά πονηρά μυαλά μας κάνανε διάφορους συνείρμους , τα σκουντήγματα και τα βλέμματα πηγαίνανε σύννεφο . Ήταν πράγματι ένα πολύ  καλό σχολείο . Δεν είχε να ζηλέψει τίποτα . Ήμασταν όμως και πολλά παιδιά . Κάποια εποχή θυμάμαι στην τετάρτη δημοτικού τα πράγματα ήταν λίγο στριμωχτά , από απόψεως αριθμού μαθητών , και έπρεπε να μπούνε και άλλα θρανία σε μια  ήδη μικρή αίθουσα που μας φιλοξενούσε εκείνο τον καιρό . Δεν θυμάμαι όμως κανένα από τα παιδιά να διαμαρτύρεται . Οι μόνοι που είχανε κάτι να πούνε ήτανε οι δάσκαλοι . Τελοσπάντων αυτό δεν έχει σημασία . Εκείνο που μέτραγε για εμάς  ήταν ότι έτσι ήταν ακόμα εύκολο και πιο απολαυστικό  να σβερκώσεις τον Πιπίκο . Το σβέρκωμα ήταν μια διαδικασία που δεν την χόρταινες , εκτός και αν τις έτρωγες ο ίδιος . Όπως και να έχει ήταν μια απόλαυση για κάποιον , απλώς φρόντιζες να είσαι εσύ αυτός που σβερκώνει και όχι αυτός που σβερκώνεται .

Η επιχείρηση σβέρκωμα του Πιπίκου δεν ήταν και τόσο απλή υπόθεση , όπως ίσως να υπέθετε κάποιος που δεν γνώριζε . Έπρεπε να καταστρωθεί όλοκληρο σχέδιο , να στηθεί ολόκληρη επιχείρηση  για να φτάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα . Το οποίο είχε ως εξής :

Ένα παιδί  έπρεπε να δημιουργήσει τον αντιπερισπασμό , να τραβήξει την προσοχή όχι μόνο του Πιπίκου που ήταν και το ζητούμενο στην όλη κατάσταση , αλλά και την προσοχή της δασκάλας για να μην μας αρχίσει στις φάπες . Αύτο γινότανε  με κάτι που θα έκανε θόρυβο . Μετά από πολύ σκέψη και πολλές σβερκιές είχαμε καταλήξει ότι αυτό που χρειαζόμασταν ήταν κάτι βαρύ όπως ένα βιβλίο που σε μιαγκαντέμικη , και καλά , στιγμή θα πέσει κάτω . Χρειαζόμασταν ακόμα και δύο τρια άλλα παιδιά που θα φροντίζανε , την κατάλληλη στιγμή , να γελάσουνε δυνατά για να πρασύρουνε και τους άλλους ,  άλλο που δεν θέλανε  , και όλο το σκηνικό να παρασύρει  και τον Πιπίκο . Τότε ένας από εμάς , τις πιο πολλές φορές εγώ , θα περπατούσε σκυφτός ανάμεσα στα θρανία και μόλις έφτανε πίσω από τον Πιπίκο θα τον σβέρκωνε . Τόσο απλά , τόσο όμορφα .

Κάπως έτσι δηλαδή:

Είναι παρασκευή , μετά από μια κουραστική εβδομάδα στο σχολείο . Βρισκόμαστε στην προτελευταία ώρα της ημέρας και η δασκάλα μας κάνει ιστορία , μας μιλάει για  κάτι που έγινε ανάμεσα  στους αρχαίους Αθηναίους και τους Σπαρτιάτες . Τρομερή βαρεμάρα επικρατεί στο ακροατήριο . Εκείνο που θέλουμε όλοι είναι να πάμε έξω να παίξουμε μπάλα και όχι να ακούμε την δασκάλα . Κάποιοι μπορεί και να θέλανε να την σφάξουνε πρώτα . Βέβαια και η δασκάλα δεν βλέπει την ώρα να σχολάσει  . Φήμες λένες για ένα αμόρε που έχει προκύψει τώρα τελευταίως από διπλανή πόλη και της έχει πάρει τα μυαλά , αλλά δεν έχει επιβεβαιωθεί τίποτα . Οι κακιές γλώσσες λέγανε για το τρίτο εκείνο την χρονιά και διατυπώνανε μια ανησυχία για το που θα σταματήσει το κοντέρ . Τουλάχιστον να μην φτάσει εκεί που έφτασε την περυσινή χρονιά , λένε οι κακιές γλώσσες και σταυροκοιούνται με ένταση .

Τα μολύβια χτυπάνε νευρικά στα θρανία , τα βλέφαρα έχουνε βαρύνει  και τότε φτάνει επιτέλους η στιγμή . Με μια ματιά συνεννοούμαστε ότι έφτασε η ώρα του Πιπίκου . Με μιας όλη η τάξη ζωντανεύει εκτός από τον Πιπίκο που συνεχίζει να κοιτάζει με ευλάβεια την δασκάλα . Μάλλον ο λιμός του 429 π.χ που χτύπησε την Αθήνα του  Περικλή είχε ένα κάποιο άλφα ενδιαφέρον , τι να πω . Ευτυχώς όλοι οι άλλοι δεν σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο . Οι ρόλοι μοιράζονται στο άψε σβήσε και η παράσταση αρχίζει . Το πράγμα πήρε μπρος και δεν υπάρχει επιστροφή . Το κακό είναι ότι πλέον  έχει αρχίσει κάτι να ψυλλιάζεται και οΠιπίκος . Απορείς μάλιστα που δεν το καταλαβαίνει νωρίτερα . Την έχει πατήσει δεκάδες φορές και ακόμα δεν το πιάνει με την μια ότι κάτι τρέχει . Ακόμα και η δασκάλα μας κοίταζει με συνομωτικό ύφος , σαν να μας έλεγε <<σβερκιά δεν έχει σήμερα?>> . Είναι μια σουπιά και αυτή . Το ωραίο στην όλη υπόθεση είναι ότι για να πετύχει το σχέδιο χρειαζόμαστε και την βοηθειά της . Ο ρόλος της είναι πολύ σημαντικός , όταν πλέον ο Πιπίκος έχει καταλάβει τι πρόκειται να γίνει είναι συνέχεια στραμμένος προς τα πίσω για να δει από που θα του έρθει η σβερκιά . Εκείνες τις στιγμές , φορώντας το σατανικό της ύφος , η  δασκάλα έλεγε με αυστηρότητα  <<Βαγγέλη , μπροστά σου παιδί μου>> , και μας κοίταζε με νόημα . Η απελπισία στο βλέμμα του Πιπίκου είναι ζωγραφισμένη στο προσωπό του . Πλεόν ο ηλεκτρισμός δονεί την ατμόσφαιρα , όλοι κρατάνε την αναπνοή τους , ναι κάτι θα γίνει εδώ κάτι μεγάλο . Και τότε το βήξιμο που δίνει το σύνθημα , είναι η στιγμή που όλα  μπαίνουνε σε κίνηση . Το παιδί από την άλλη πλευρά της αίθουσας κάνει τον αντιπερισπασμό . Το βιβλίο πέφτει και ένα δευτερόλεπτο αργότερα ξεσπούνε όλοι σε  γέλια που σκοπό έχουνε να παρασύρουνε το θύμα. Ο Πιπίκος έχει στραφεί και αυτός για να γελάσει με το πάθημα του συμμαθητή του , την έχει πατήσει τόσες φορές και θα συνεχίσει να την πατάει . Ξεχνάει ότι όλο αυτό γίνεται για να τον αποπροσανατολίσει και τότε ξεκινάω εγώ .

Σκυφτός ανάμεσα από τα θρανία βλέπω τον στόχο μου , μια ατελείωτη σβερκάδα να στέκεται καμαρωτή πάνω στους ώμους του Πιπίκου . Τα γέλια σιγά σιγά σταματούνε και τότε είναι που όλοι στρέφονται προς ένα σημείο , την σβερκάδα . Η δασκάλα ανασηκώνεται στην καρέκλα της , επίσης διάφορα παιδιά σηκώνονται όρθια για να βλέπουνε , το χέρι μου έχει ήδη αρχίσει να σηκώνεται και για μια και μοναδική στιγμή όλα ευθυγραμμίζονται χέρι , βλέμματα , χρόνος , τόπος …;Η σβερκάδα εκεί έτοιμη να υποδεχτεί σαν διάδρομο αεροδρομίου το  χέρι σου   …;. και χλαπατάου …;!!!

Μια ακόμα αποστολή εξετελέσθη .

Ω, ναι είναι ωραία είσαι ξανά δέκα χρονών …;

Δώσε αστέρια!

MO: (ψήφοι: 0)