Το δημοτικό σχολείο που πηγαίναμε ήταν ένα αρκετά ευρύχωρο κτίριο . Χτισμένο περίπου το 1976 , από μακρυά φαινότανε σαν ένα ορθογώνιο κουτί πεταγμένο σε ένα χωράφι . Είχε δύο ορόφους με αρκετούς κοινόχρηστους χώρους , όπως γυμναστήριο και αίθουσες για εφαρμογές εργαστηρίων . Το χημείο όπως λέγαμε . Εκεί έμαθα για τα ρινίσματα σιδήρου και το πως τα ομώνυμα απωθούνται και ταετερόνυμα έλκονται . Τα παιδικά πονηρά μυαλά μας κάνανε διάφορους συνείρμους , τα σκουντήγματα και τα βλέμματα πηγαίνανε σύννεφο . Ήταν πράγματι ένα πολύ καλό σχολείο . Δεν είχε να ζηλέψει τίποτα . Ήμασταν όμως και πολλά παιδιά . Κάποια εποχή θυμάμαι στην τετάρτη δημοτικού τα πράγματα ήταν λίγο στριμωχτά , από απόψεως αριθμού μαθητών , και έπρεπε να μπούνε και άλλα θρανία σε μια ήδη μικρή αίθουσα που μας φιλοξενούσε εκείνο τον καιρό . Δεν θυμάμαι όμως κανένα από τα παιδιά να διαμαρτύρεται . Οι μόνοι που είχανε κάτι να πούνε ήτανε οι δάσκαλοι . Τελοσπάντων αυτό δεν έχει σημασία . Εκείνο που μέτραγε για εμάς ήταν ότι έτσι ήταν ακόμα εύκολο και πιο απολαυστικό να σβερκώσεις τον Πιπίκο . Το σβέρκωμα ήταν μια διαδικασία που δεν την χόρταινες , εκτός και αν τις έτρωγες ο ίδιος . Όπως και να έχει ήταν μια απόλαυση για κάποιον , απλώς φρόντιζες να είσαι εσύ αυτός που σβερκώνει και όχι αυτός που σβερκώνεται .
Η επιχείρηση σβέρκωμα του Πιπίκου δεν ήταν και τόσο απλή υπόθεση , όπως ίσως να υπέθετε κάποιος που δεν γνώριζε . Έπρεπε να καταστρωθεί όλοκληρο σχέδιο , να στηθεί ολόκληρη επιχείρηση για να φτάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα . Το οποίο είχε ως εξής :
Ένα παιδί έπρεπε να δημιουργήσει τον αντιπερισπασμό , να τραβήξει την προσοχή όχι μόνο του Πιπίκου που ήταν και το ζητούμενο στην όλη κατάσταση , αλλά και την προσοχή της δασκάλας για να μην μας αρχίσει στις φάπες . Αύτο γινότανε με κάτι που θα έκανε θόρυβο . Μετά από πολύ σκέψη και πολλές σβερκιές είχαμε καταλήξει ότι αυτό που χρειαζόμασταν ήταν κάτι βαρύ όπως ένα βιβλίο που σε μιαγκαντέμικη , και καλά , στιγμή θα πέσει κάτω . Χρειαζόμασταν ακόμα και δύο τρια άλλα παιδιά που θα φροντίζανε , την κατάλληλη στιγμή , να γελάσουνε δυνατά για να πρασύρουνε και τους άλλους , άλλο που δεν θέλανε , και όλο το σκηνικό να παρασύρει και τον Πιπίκο . Τότε ένας από εμάς , τις πιο πολλές φορές εγώ , θα περπατούσε σκυφτός ανάμεσα στα θρανία και μόλις έφτανε πίσω από τον Πιπίκο θα τον σβέρκωνε . Τόσο απλά , τόσο όμορφα .
Κάπως έτσι δηλαδή:
Είναι παρασκευή , μετά από μια κουραστική εβδομάδα στο σχολείο . Βρισκόμαστε στην προτελευταία ώρα της ημέρας και η δασκάλα μας κάνει ιστορία , μας μιλάει για κάτι που έγινε ανάμεσα στους αρχαίους Αθηναίους και τους Σπαρτιάτες . Τρομερή βαρεμάρα επικρατεί στο ακροατήριο . Εκείνο που θέλουμε όλοι είναι να πάμε έξω να παίξουμε μπάλα και όχι να ακούμε την δασκάλα . Κάποιοι μπορεί και να θέλανε να την σφάξουνε πρώτα . Βέβαια και η δασκάλα δεν βλέπει την ώρα να σχολάσει . Φήμες λένες για ένα αμόρε που έχει προκύψει τώρα τελευταίως από διπλανή πόλη και της έχει πάρει τα μυαλά , αλλά δεν έχει επιβεβαιωθεί τίποτα . Οι κακιές γλώσσες λέγανε για το τρίτο εκείνο την χρονιά και διατυπώνανε μια ανησυχία για το που θα σταματήσει το κοντέρ . Τουλάχιστον να μην φτάσει εκεί που έφτασε την περυσινή χρονιά , λένε οι κακιές γλώσσες και σταυροκοιούνται με ένταση .
Τα μολύβια χτυπάνε νευρικά στα θρανία , τα βλέφαρα έχουνε βαρύνει και τότε φτάνει επιτέλους η στιγμή . Με μια ματιά συνεννοούμαστε ότι έφτασε η ώρα του Πιπίκου . Με μιας όλη η τάξη ζωντανεύει εκτός από τον Πιπίκο που συνεχίζει να κοιτάζει με ευλάβεια την δασκάλα . Μάλλον ο λιμός του 429 π.χ που χτύπησε την Αθήνα του Περικλή είχε ένα κάποιο άλφα ενδιαφέρον , τι να πω . Ευτυχώς όλοι οι άλλοι δεν σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο . Οι ρόλοι μοιράζονται στο άψε σβήσε και η παράσταση αρχίζει . Το πράγμα πήρε μπρος και δεν υπάρχει επιστροφή . Το κακό είναι ότι πλέον έχει αρχίσει κάτι να ψυλλιάζεται και οΠιπίκος . Απορείς μάλιστα που δεν το καταλαβαίνει νωρίτερα . Την έχει πατήσει δεκάδες φορές και ακόμα δεν το πιάνει με την μια ότι κάτι τρέχει . Ακόμα και η δασκάλα μας κοίταζει με συνομωτικό ύφος , σαν να μας έλεγε <<σβερκιά δεν έχει σήμερα?>> . Είναι μια σουπιά και αυτή . Το ωραίο στην όλη υπόθεση είναι ότι για να πετύχει το σχέδιο χρειαζόμαστε και την βοηθειά της . Ο ρόλος της είναι πολύ σημαντικός , όταν πλέον ο Πιπίκος έχει καταλάβει τι πρόκειται να γίνει είναι συνέχεια στραμμένος προς τα πίσω για να δει από που θα του έρθει η σβερκιά . Εκείνες τις στιγμές , φορώντας το σατανικό της ύφος , η δασκάλα έλεγε με αυστηρότητα <<Βαγγέλη , μπροστά σου παιδί μου>> , και μας κοίταζε με νόημα . Η απελπισία στο βλέμμα του Πιπίκου είναι ζωγραφισμένη στο προσωπό του . Πλεόν ο ηλεκτρισμός δονεί την ατμόσφαιρα , όλοι κρατάνε την αναπνοή τους , ναι κάτι θα γίνει εδώ κάτι μεγάλο . Και τότε το βήξιμο που δίνει το σύνθημα , είναι η στιγμή που όλα μπαίνουνε σε κίνηση . Το παιδί από την άλλη πλευρά της αίθουσας κάνει τον αντιπερισπασμό . Το βιβλίο πέφτει και ένα δευτερόλεπτο αργότερα ξεσπούνε όλοι σε γέλια που σκοπό έχουνε να παρασύρουνε το θύμα. Ο Πιπίκος έχει στραφεί και αυτός για να γελάσει με το πάθημα του συμμαθητή του , την έχει πατήσει τόσες φορές και θα συνεχίσει να την πατάει . Ξεχνάει ότι όλο αυτό γίνεται για να τον αποπροσανατολίσει και τότε ξεκινάω εγώ .
Σκυφτός ανάμεσα από τα θρανία βλέπω τον στόχο μου , μια ατελείωτη σβερκάδα να στέκεται καμαρωτή πάνω στους ώμους του Πιπίκου . Τα γέλια σιγά σιγά σταματούνε και τότε είναι που όλοι στρέφονται προς ένα σημείο , την σβερκάδα . Η δασκάλα ανασηκώνεται στην καρέκλα της , επίσης διάφορα παιδιά σηκώνονται όρθια για να βλέπουνε , το χέρι μου έχει ήδη αρχίσει να σηκώνεται και για μια και μοναδική στιγμή όλα ευθυγραμμίζονται χέρι , βλέμματα , χρόνος , τόπος …;Η σβερκάδα εκεί έτοιμη να υποδεχτεί σαν διάδρομο αεροδρομίου το χέρι σου …;. και χλαπατάου …;!!!
Μια ακόμα αποστολή εξετελέσθη .
Ω, ναι είναι ωραία είσαι ξανά δέκα χρονών …;